Met droefheid, maar ook veel warmte en dankbaarheid, melden we het heengaan van Romaine Spysschaert. 

Weinig nemen en veel geven
Altijd hartelijk en warm
Als de mensheid zoals jij was
Was de wereld niet arm

Dit is een eerbetoon aan de sterkste vrouw uit ons leven, ons bomma.

Op deze pagina kan je een blik werpen op haar levensloop. Onder de pagina woorden kan je persoonlijke teksten van de nabije familie terugvinden, en moest je hen een hart onder de riem willen steken, kan dit onder het menu-item rouwregister.

Vader en moeder Spysschaert. Vader Edmond werkte als hoofdbrigadier bij de douane, en moeder zorgde voor de 4 kinderen.

Van jongs af aan nam Romaine de zorg over van het gezin. Als jonge tiener verzorgt ze toegewijd haar zieke moeder, waarna ze de zorg overneemt van haar broers Georges, Ivo en lieftallige zus Christine. Ze neemt hen onder haar warme vleugels.

Met broer Georges in 1928.

Op een te jonge leeftijd moet Romaine haar moeder afgeven, waardoor jeugdigheid snel plaats moet maken voor verantwoordelijkheid en zorg. 

Romaine met haar twee dochters, 1961. 

In de zetel moest je ze niet zetten. Werken, werken, werken en niet te stoppen. In 1998 vierde ze met een groot feest, haar 50 jaar kapster zijn. Ze bleef uiteindelijk tot haar 84^ste(!) coifferen. Lang nadat ze haar kapperszaak sloot, ging ze nog aan huis bij haar geliefde klantjes. 

Romaine in haar kapsalon, 1998.

Mil en Ingrid schenken ons bomma haar eerste kleinkind; Levi, 1981.

Bomma en Levi, 1982.

Bomma en Levi, 1981.

1983 wordt het donkerste jaar uit de geschiedenis van onze familie. Levi wordt van ons weggerukt. Dit mag niet. Harten breken, het verdriet en de pijn is onmenselijk. Tijd kan niet worden teruggedraaid en momenten kunnen enkel herbeleefd worden in gedachten.

2 jaar later, In 1985 wordt Shari geboren, dochter van Mil en Ingrid. Bomma wordt meter.

Shari haar eerste verjaardag, 1986.

In 1987 komt Evi erbij, en is het gezin van Mil en Ingrid compleet met de twee meisjes.

Bomma en Shari, 1986.

Bomma en Evi, 1990.

Bomma en Alain, 1991.

Zichzelf wegcijferen kon ze als geen ander. Haar leven stond in dienst van anderen. Ons geluk was haar geluk. Ons verdriet was haar verdriet. Een vrouw met een medeleven en -voelen zo groot dat we haar er soms van wilden beschermen. Ze bracht een gevoel van warmte en veiligheid in ons leven, waar we voor eeuwig naar zullen hunkeren.

In 1990 bevalt Vera van het 3de en laatste kleinkind, Alain.

Doop Alain, 1990
Van links naar rechts op de eerste rij: kleindochter Evi op schoot bij ons bomma, zoon Etienne en dochter Vera met kleinzoon Alain.

Alain als guitige kleuter begin jaren '90.
Zuster Christine, kleinzoon Alain en ons bomma.

Met de drie kleinkinderen, kerstmis 1990.

Ze bakte de lekkerste pannenkoeken, maakte de beste tomatensoep met ballekes en ook haar frikandellekes met kriekskes waren onevenaarbaar. Elke keer we in Kalmthout kwamen logeren, zagen we heel de avond afleveringen van 'Den Bompa', die ze stuk voor stuk had opgenomen op VHS cassettes. 's Morgens aten we zelfgebakken brood, en natuurlijk werd ons haar gewassen in het kapsalon. Een gat in onze broek of een kleedje nodig voor het eindejaarsbal op school? Eén adres, ons bomma. Haar oude passie voor snit en naad beoefende ze met veel plezier.

Met de kleinkinderen in de jaren '90.
Op 72-jarige leeftijd pikte ze een oude passie weer op, piano spelen. Samen met haar dochter Ingrid en kleindochters ging ze keyboard lessen volgen.

Onze drie schatten, bomma, Tan'tin en Albert, aan de zee, waar ze eind jaren '90 de hele maand augustus vertoefden samen met Shari en Evi.

De Heilige Drievuldigheid, de drie musketiers, de zorgers. In bomma haar kielzog vond je steevast haar zus, ons Tan'tin, en diens man Albert. Nadat Tan'tin een jaar bij haar schoonouders woonde, werd het gemis van haar zus te groot. Albert kocht vervolgens een groot, warm nest waar ze allemaal samen konden wonen. Cohousing avant la lettre. De twee bleven kinderloos, maar werden wel een verlengde van ons bomma. Haar kinderen werden hun kinderen, haar kleinkinderen werden hun kleinkinderen. Onvoorwaardelijke liefde.

Ons bomma, Tan'tin en Albert met Shari en Dimitri, Mil zijn jongste zoon, 1986.

Ons bomma en Tan'tin, 1994.

Een familie uitje, 1994.

Ze maakten onlosmakelijk deel uit van het gezin. Tan'tin hielp mee de kopkes wassen in het kapsalon, en zodra de deuren sloten, reden ze met drie richting Kapellen. Bomma hielp Ingrid en Mil in de zaak. Tan'tin en Albert gingen Shari en Evi dagelijks van school halen, maakten eten en legden ze met veel liefde in bed.

Op vakantie aan zee, eind jaren '90.

En of ze voor iedereen zorgde. Na het droef overlijden van Tan’tin in 2000, bleef ze onder één dak wonen met schoonbroer Albert, ondertussen op een appartement in Kapellen. Ze zorgde voor hem alsof het haar eigen man was. Zelfs toen hij naar het rusthuis verhuisde, bezocht ze hem élke dag, vol toewijding. Zoek je het woord onbaatzuchtigheid op in een woordenboek, dan hoort daar haar naam te staan. Leven en zorgen voor anderen was haar doel, met veel te vaak een afscheid als eindpunt.

Vakantie in Gran Canaria, 1982.

Samen met haar hartsvriendin Martha, en Jeanne (moeder van Mil) in Gran Canaria, 1982.

Aankomst in Gran Canaria, 1982.

Door al het harde werken kan je soms al eens vergeten te genieten en rust te nemen. Gelukkig konden we toch nog een paar zeldzame vakantie-kiekjes terugvinden. 

De Oostenrijkse natuur ontdekken met Gerda.

Ook een tochtje op de Flandria is een beetje reizen, 2001.

Aan zee met de familie. Mil, bomma en Evi, 1998.

Onze eigen Benidorm Bastards: broer George, schoonzus Mariette, zus Christine, schoonbroer Albert (achter de camera) en bomma, 1994.

Daguitstapje naar zee met de kleinkinderen, 2007.

Op haar 88 jaar speelde ze iedereen naar huis in een spelletje bowling, 2013.

Samen met dochter Ingrid op familieweekend in Centerparcs, 2010.

Op het huwelijk van halfbroer Roger, 2004.

Met de kleinkinderen, 2010-2018.

Het driegeslacht; Evi, bomma, Ingrid en Shari, op bomma haar 89ste verjaardag, 2014.

In 2015 wordt ons bomma 90 jaar, springlevend en actief. Een bloem van een vrouw, die omringd wordt door zoveel mensen die haar graag zien. Op haar 90 woont ze nog steeds alleen op een appartementje met Mil en Ingrid als overburen. Ze woont naast de zaak van Mil, Ingrid en Shari, en geniet ervan om daar te helpen waar het kan. Koffietjes geven aan de klantjes, de afwas doen, de strijk, etc. Naar eigen zeggen is ze nog te jong om heel de dag in de zetel te zitten. Ze moest zich ten allen tijde nuttig voelen, en het sociaal contact gaf haar energie. Ze maakte er tevens vriendinnen voor het leven. 

90 jaar, fier als een gieter, en wij op haar! 2015

Samen met de kleindochters een dagje gaan shoppen, om vervolgens als een ster te stralen op haar verjaardagsfeest, 2015.

Zoveel volk, zoveel liefde! Feestje 90 jaar, 2015.

Een droom die uitkomt. Eén van de kleinkinderen mama zien worden, zelf overgrootmoeder worden, en de kindjes zien opgroeien. Met Indi kreeg ze er niet enkel een eerste achterkleinzoon bij, maar ook een dikke vriend. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij voor bomma ging zorgen. Ze deelden daarnaast ook nog een favoriet drankje, Schweppes Virgin Mojito, dat door Indi als snel de nieuwe naam 'bommawater' kreeg. 

Bomma met haar dochter Ingrid en eerste achterkleinkind, Indi, zoon van Shari, 2015.
Doorheen de jaren met Indi.

Bomma op de dag van Indi zijn geboorte, 2015.

Op de wip wap, zo komt bomma ook nog eens van de grond :). Op familieweekend, hier met Ingrid en Indi, 2018.

Aan het supporteren voor de Rode Duivels tijdens het WK 2018 in Brazilië, 2018.

Tijdens een kort verblijf in het ziekenhuis weet ze ook daar alle hartjes te veroveren. Maar ons bomma haar hart, dat hebben we toch het liefst dicht bij de onze. Evi en bomma, 2018.

In de bloemetjes gezet door Ingrid op moederdag, 2019.

"Ik brand hier elke dag een kaarsje voor u zene." We durven oprecht twijfelen of er iemand in zijn of haar leven meer kaarsjes gebrand heeft dan ons bomma. Ze bekommerde zich non-stop over ons, want stoppen met zorgen deed ze nooit. 

Dollen met achterkleinzoon Indi, 2017-2020.

Op logement bij haar jongste broer, Ivo, 2018.
Halfbroer Roger op bezoek in Kapellen, 2019.

Slechts een kleine 90 jaar verschil tussen deze 2 dikke vrienden, bomma en Indi, 2017.

Met z'n allen naar de Zoo, 2015.

Met dochter Vera en kleinzoon Alain, 2018.

Bomma op de dag van Miró zijn geboorte, zoon van Shari, 2019.

Bomma met haar 2de achterkleinkind, Miró, 2019.

Samen met Indi de beentjes nog eens losgooien, 2019.

Wandelingetje naar het park van Kapellen op moederdag, met Ingrid en Indi, 2019.

Picnicken in het park van Kapellen met Mil, Ingrid en Indi, 2019.

2020, het jaar dat ons bomma 95 jaar werd. Achteraf bekeken kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat ze op 1 februari verjaarde, en we nog een groot feest konden geven.
Want een beetje later volgde de lockdown. Een periode waarin ze de kleinkinderen en achterkleinkinderen helaas minder kon zien, maar wel heel veel quality time kon doorbrengen met haar dochter Ingrid en schoonzoon Mil. De zorg die ze heel haar leven aan anderen gaf, kreeg ze van hen dubbel en dik terug. 

Een fiere dame, een sterke dame, een groothartige dame, dat is ons bomma. Op 1 februari werd ze 95 jaar en dat konden we niet zo maar laten passeren, 2020.

Zie ze genieten, ons bomma, omringd door mensen die een plekje in haar hart hebben, 2020.

Tijdens de eerste lockdown in het voorjaar van 2020 was videobellen al wat de klok sloeg, ook voor ons bomma. Van links naar rechts; Shari, Miró, Indi, Mil, bomma, Ingrid en Evi, 2020.

Liefste bomma, geniet van dat glaasje wijn. Geniet van die liter mokka crème-glace. Geniet van dat slokje 'bommawater'. Geniet van de warmte, de liefde. Geniet van iedereen die jou zo graag ziet!

Bomma'ke, schatteke, lieveke, koningin van onze familie, sterkste vrouw uit ons leven.

Haar hart heeft altijd voor ons geklopt en leeft nu verder in elk van ons.

Geen woorden kunnen het beschrijven,
de pijn die wij voelen om jou te moeten laten gaan.

De ongelijke strijd die jij moest strijden al van het begin af aan.
Geen woorden om het uit te leggen hoe graag jij nog bij ons wilde zijn.
Geen woorden kunnen het beschrijven, wat we voelen doet zo’n pijn. 

Veel liefs,
Haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen